Właściwe nazwisko – Jan Wiktor Lesman. Autor wielu bajek i wierszy dla dzieci.

To właśnie wiersze dla dzieci przyniosły mu zasłużona sławę.

O poezji dziecięcej mawiał: "Pisząc te wiersze sięgam pamięcią do mojego dzieciństwa i staram się przypomnieć sobie, jak wtedy widziałem świat. [...] Pisze te wiersze z pozycji dziecka. Tak jak dziecko pisałoby je dla dorosłych".

Ponieważ wiersze J. Brzechwy są od dawna utworami ulubionymi przez naszych wychowanków, m.in. ze względu na dużą dawkę humoru postanowiliśmy w roku szkolnym  2001/2002  wybrać  właśnie tego poetę na patrona naszego przedszkola.

„Małpy skaczą niedościgle   małpy robią małpie figle niech pan spojrzy na pawiana co za małpa, proszę pana”
	„Ten słoń nazywa się Bombi    ma trąbę, lecz na niej nie trąbi      dlaczego? Nie bądź ciekawy,   to jego prywatne sprawy”
„Papużko, papużko, powiedz mi coś na uszko! Nic ci nie powiem boś ty plotkarz Powtórzysz każdemu kogo spotkasz”

Rudy ojciec, rudy dziadek  

        rudy ogon to mój spadek

                          a ja jestem rudy lis

                                                 ruszaj stąd, bo będę gryzł

                           Żyrafa tym głównie żyje,

że w górę wyciąga szyję

a ja, zazdroszczę żyrafie

ja nie potrafię                          

Żyrafa

                                                                                  

                                                                             Proszę pana, pewna kwoka

                                                                               Traktowała świat z wysoka            
                                                                              I mówiła z przekonaniem:
                                                                          "Grunt to dobre wychowanie!"
                                                                               Zaprosiła raz więc gości,
                                                                            By nauczyć ich grzeczności.

                                                                     Pierwszy osioł wszedł, lecz przy tym
                                                                        W progu garnek stłukł kopytem.
                                                                         Kwoka wielki krzyk podniosła:
                                                                          "Widział kto takiego osła?!"
                                       Przyszła krowa. Tuż za progiem
                                        Zbiła szybę lewym rogiem.

                                                 Kwoka gniewna i surowa
                                                   Zawołała: "A to krowa!"
                                                                           Przyszła świnia prosto z błota.
                                                                               Kwoka złości się i miota:
                                                                             "Co też pani tu wyczynia?
                                                                              Tak nabłocić! A to świnia!"
                                            Przyszedł baran. Chciał na grzędzie
                                             Siąść cichutko w drugim rzędzie,
                                               Grzęda pękła. Kwoka wściekła
                                                     coś o łbie baranim rzekła
                                                     I dodała: "Próżne słowa,
                                                   Takich nikt już nie wychowa,
                                                                  Trudno... Wszyscy się wynoście!"
                                                                        No i poszli sobie goście.
                                                                   

                                                                     Czy ta kwoka, proszę pana,
                                                                       Była dobrze wychowana?

                                                                                           Samochwała w kącie stała
                                                                                              I wciąż tak opowiadała:

                                                                                               

                                                                                          "Zdolna jestem niesłychanie,
                                                                                           Najpiękniejsze mam ubranie,
                                                                                           Moja buzia tryska zdrowiem,
                                                                                         Jak coś powiem, to już powiem,
                                                                                          Jak odpowiem, to roztropnie,
                                                                                        W szkole mam najlepsze stopnie,
                                                                                           Śpiewam lepiej niż w operze,
                                                                                            Świetnie jeżdżę na rowerze,
                                                                                              Znakomicie muchy łapię,
                                                                                        Wiem, gdzie Wisła jest na mapie,
                                                                                         Jestem mądra, jestem zgrabna,
                                                                                             Wiotka, słodka i powabna,
                                                                                              A w dodatku, daję słowo,
                                                                                              Mam rodzinę wyjątkową:
                                                                                               Tato mój do pieca sięga,
                                                                                                 Moja mama - taka tęga
                                                                                                Moja siostra - taka mała,
                                                                                             A ja jestem - samochwała!"
 

powrót