Postawy rodzicielskie

Postawy rodzicielskie wg Ziemskiej:
a) złe:
 - unikająca,
 - odrzucająca,
 - nadmiernie chroniąca
 - nadmiernie wymagająca

b) dobre:
 - współdziałanie
 - akceptacja
 - rozumna swoboda
 - uznanie praw

Unikanie – rodzice mało interesują się dzieckiem i jego problemami.

Unikanie może wiązać się z zewnętrznym brakiem troski o dziecko,

zaniedbaniem jego podstawowych potrzeb biologicznych i ekonomicznych.

Odrzucanie – rodzice odrzucający dziecko są mu niechętni albo nawet wrodzy.

Sporadycznie (można to już nazwać patologią zachowania) niechęć w stosunku do dziecka wyzwala okrucieństwo.

Postawa nadmiernie wymagająca – koncentracja na dziecku z tendencjami do stałego korygowania

i ulepszania wiąże się niekiedy z odrzucaniem dziecka.

Nadmiernie korygowanie może jednak wypływać z chęci posiadania dziecka-ideału,

a więc z brakiem akceptacji ich dziecka takiego, jakim ono jest.

Postawa nadmiernie ochraniająca – nadmiernie ochranianie dziecka przez rodziców

wynika często z ogólnie lękowego nastawienia jednego z rodziców lub obojga z nich do otaczającego świata;

rodzice tacy a każdej sytuacji życiowej dostrzegają zagrożenie dla dziecka i starają się je przed nim uchronić.

Akceptacja – rodzice akceptują dziecko z jego zaletami i wadami.

Nie znaczy to, że nie starają się, aby niektóre z wad usunąć w procesie wychowania.

Akceptacja nie jest bowiem jednoznaczna z bezkrytycznym spojrzeniem na dziecko.

Akceptujący rodzice lubią swoje dziecko.

Chwalą i dostrzegają nawet drobne osiągnięcia, ale ganią gdy postąpi ich zdaniem źle.

Nagana lub kara sygnalizuje, iż rodzice nie akceptują określonego zachowania swojego dziecka,

mimo iż w dalszym ciągu akceptują dziecko.

Współdziałanie – im młodsze dziecko, tym częściej inicjatywa współdziałania leży w rękach rodziców.

Rodzice uczą swoje dziecko, jak współdziałać w zabawie oraz czynnościach dnia codziennego.

Im dziecko starsze, tym formy współdziałania stają się bardziej dojrzałe.

Coraz częściej inicjatywa współdziałania wychodzi od dziecka.

Rozumna swoboda – rodzice współdziałając i akceptując swoje dziecko muszą w miarę jak ono dorasta

pozwalać mu na coraz większą samodzielność.

Dziecko wraz z wiekiem poszerza zakres swojego działania, pragnie poznać wszystko, co je otacza,

pokonać różne przeszkody, przebywać w gronie rówieśników.

Rodzice muszą z jednej strony chronić dziecko przed niebezpieczeństwami,

które mogły by mu zagrażać w związku z przedwczesną samodzielnością,

z drugiej jednak strony nie mogą przesadnie hamować aktywności dziecka.

Uznawanie praw dziecka – oznacza to poszanowanie dla indywidualności dziecka,

respektowanie jego małych tajemnic, szacunek dla działalności dziecka.


 

powrót